Wielka kampania reklamowa skutecznie zaciekawiła nie tylko miłośników dinozaurów. Jak Polska długa i szeroka, wszyscy zaczęli inwazję do kin, ażeby zobaczyć arcydzieło Spielberga. Sam posiadałem album ze zdjęciami z filmu (kolekcjonowanie naklejek do albumu przedstawiające scenki z filmu), książka Michaela Crichtona na półce, fluorescencyjny szkielet dinozaura na biurku, okulary 3D ażeby podziwiać w trójwymiarze dinozaury w albumach, wreszcie przyozdobione w tematyczny sposób miejskie kino. W momencie, jak film wchodził do kin,po bilety ustawiały się kolejki, nie wszystkim udało się nabyć bilet, sam odprawiony byłem z kwitkiem. Ale po paru tygodniach od krajowej premiery także i moje Gniezno doczekało się swojego święta z dinozaurami.
Sam film nie zawiódł: piękne krajobrazy jurajskiej wyspy, wiarygodnie wytłumaczona możliwość wskrzeszenia dinozaurów, efekty specjalne nigdy wcześniej nie obrazujące w tak rzeczywisty sposób fikcyjne podmioty, emocje związane z tym kto przeżyje na wyspie, nauka o rodzajach dinozaurów, kto lata, który ma długo szyję, kto jest królem dinozaurów, który je mięso, a kto rośliny.
Tak, takie połączenie dobrego filmu z otoczką temu towarzyszącą było niezapomnianym wspomnieniem z początku lat 90-tych.